15 jaar beurzen

Al 15 jaar kinderkleding- en speelgoedbeurzen!

Met dank aan één van onze trouwe beursvrijwilligers die onlangs een ode aan de beursorganisatie heeft opgedragen:

Mijn eerste beurservaring, ik weet het nog heel goed. Mijn dochter was nog een baby en ik shopte bij de kleine maatjes. En wat zag ik daar? Een schattig groen vestje, zo goed als nieuw. En wat kostte het? 50 cent! Ik kon het haast niet te geloven, vooral toen ik thuis het merk op zocht en erachter kwam wat het nieuw kostte. Het voelde alsof ik op een goudmijn wat gestuit.

En ik was niet de enige, die dit gevoel had. Want in de loop der jaren is de beurs enorm groot geworden. Hadden jullie 15 jaar geleden kunnen denken dat het makkelijker is om concertkaarten te bemachtigen van een topartiest dan het eerste tijdslot voor de beurs? Nog even en mensen gaan tijdsloten opkopen om vervolgens via marktplaats voor recordbedragen door te verkopen.

Kort na mijn eerste beurservaring sprak ik Francisca bij de speel-o-theek en ging ik graag in op haar voorstel om vrijwilliger te worden. En wat vond ik het leuk om die dozen uit te pakken, kleding te prijzen en als een klein kind zo blij te zijn als ik weer een juweeltje had ‘gescoord’. Dat taggen, dat ging me wat minder goed af. Standaard liep dat kreng vast en moest ik weer de hulp van Nicole inschakelen om het probleem te fixen. En als het dan wel een keer goed ging, prikte ik in mijn vinger. Ik besloot te accepteren dat het niet mijn talent is. Ik bedoel maar: je hebt honden en katten, vogels en vissen, en dus ook taggers en schrijvers. Ik behoor tot de laatste groep.

In de loop der jaren werd het verwerken steeds gezelliger. De groep werd vaster en is bij lief en leed betrokken bij elkaar. Wat hebben we toch een lol om al die gekke kledingstukken die worden ingeleverd, en het is altijd lachen als er weer een foto verschijnt van een vrijwilliger die een bepaalde outfit heeft aangetrokken.
Het groter en vaster worden van de groep, heeft ook wat nadelen. We zijn zo efficiënt geworden, dat de vrijdagavond vaak niet meer nodig is om te verwerken. En daarbij is de spanning er wel een beetje af. Voorheen was er altijd een gevoel van ‘gaan we het allemaal redden’. Dit leidde er zelf een keer toe dat we, wegens gebrek aan ruimte in de Pelikaan, een avond onze intrek deden bij Nicole. En Francisca bleef maar rijden om nieuwe dozen aan te leveren…

Maar voor jullie, organisatie, denk ik dat het heel prettig is als er wat avonden afvallen. Want sjonge jonge, wat is het een werk. Ik realiseer mij goed, dat wij als vrijwilligers voornamelijk de lusten hebben. Je komt naar de Pelikaan toe, zit daar gezellig met een paar andere mensen wat kleding te verwerken. Ondertussen word je voorzien van een kopje thee of koffie. En met een beetje mazzel vind je in die paar uurtjes een paar toffe kledingstukken waar je kinderen weer de blits mee kunnen maken.
Voor sommige mensen biedt dit vrijwilligerswerk nog een extra voordeel, namelijk een excuus om niet te hoeven sporten.

De lasten, die liggen voornamelijk bij jullie. De verantwoordelijkheid om de hele beurs op te zetten. Het gepuzzel met de opslag van de dozen, het denkwerk over welke maat waar moet komen te liggen, de opzet van een reserveringssysteem dat niet vast loopt door de vele aanvragen en ga zo maar door. Diep respect voor hoe jullie dit al vele jaren doen. Vele jaren, waarin jullie hebben geholpen om het negatieve imago van tweedehandskleding af te halen. Vele jaren, waarin ook ouders met een klein budget hun kinderen zo kunnen kleden, dat het lijkt alsof ze dit weekend uitgebreid geshopt hebben op de Kalverstraat. En ook vele jaren waarin jullie geholpen hebben om de wereld een stukje duurzamer te maken door al die kledingstukken een tweede leven te geven.

Dus bij deze wil ik een toast uitbrengen op de organisatie. Dank jullie wel voor de enorme inzet en ik hoop dat we deze prachtige beurzen nog vele jaren mogen houden!